Απόψε, με τα πόδια γυμνά,
Περπάτησα στις γλαυκές πέτρες της θάλασσας,
Χάιδεψα με το χέρι το βιαστικό κύμα
Και άκουσα τον μουσικό ψίθυρο
Των μυστήριων πουλιών 
που παραμονεύουν πίσω από κάθε φεγγάρι
Πίσω από κάθε χαιρετισμό.
Είδα τον γαλαζοπράσινο βυθό με τις σκαιές αποχρώσεις,
Είδα την παλάμη του μυστήριου κόσμου,
Ανοιχτή στην παράκληση του φτωχού, του μονάχου του αδικημένου.
Άγγιξα τα κρύα μαλλιά της πανέμορφης γοργόνας
Έτριψα με τα δάκτυλα,
Τα μωβ λέπια της απελπισίας της,
Ρούφηξα αχόρταγα το ιώδιο
από τα μελαχρoινά χέρια της.
Μύρισα τις σταγόνες της αγωνίας έναντι του αέρα,
Απόλαυσα τη μαγεία του θεού,
Τη δύναμη του ουρανού,
Το μυστήριο του λεύτερου κόσμου.

Είμαι στην Πάτμο.   Σ.Μ

fShare

Tweet